Online spelen

Online gezelschapsspellen spelen, het klinkt wat contradictorisch, maar kent toch bijzonder veel succes. Terwijl de halve wereld in corona-lockdown ging, kon een grote speler als boardgamearena.com de toestroom aan nieuwe spelers zelfs amper verwerken. Op de drukste momenten worden spelers zonder betalend account nog steeds geregeld voor even van de server gegooid.

Er zijn gelukkig veel alternatieven. Evan Leed plaatste vorige week dit mooie overzicht op Boardgamegeek.com.

(de originele post op BGG vind je hier)

 

Keuze te over dus, en toch werkt het niet voor mij. Als ze in promotie staan, durf ik al eens de digitale versie van een spel kopen om te spelen op de smartphone. 7 Wonders, Small World, Brass, Suburbia, Castles of Mad King Ludwig… Ze staren me allemaal beschuldigend aan in mijn app-overzicht, niet of quasi niet gespeeld.

 

In het begin van de lockdown liet ik mij verleiden tot een betalend account op Boardgamearena. Officieel omdat de kinderen dan met de neefjes en nichtjes op afstand zouden kunnen spelen, stiekem natuurlijk om dit zelf eens uit te testen. Helaas, ook dit draait op niets uit. ‘t Is nochtans niet dat ik er de goede kanten niet van zie. Het menu om een spel te starten is weinig intuïtief opgebouwd (bij mijn eerste bezoek zat ik na vijf minuten ongewild midden in een spelletje Carcassonne met 4 onbekenden).  Eens je doorhebt hoe dit werkt, kan je echter heel goed kiezen hoe (in real time of turn-based, waarbij je een bepaald aantal uur hebt om een volgende zet te doen), met wie, en zelfs op welk niveau je een spel wil spelen.  Het ziet er allemaal zeer goed uit en werkt vlot. Je wordt doorheen je beurt geleid en kan geen ongeldige zettten doen, punten tellen en alle aanpassingen aan tellers of speelbord gebeuren helemaal automatisch. Zeer handig dus om vertrouwd te raken met een nieuw spel of om je te concentreren op het spelplezier ipv op de boekhouding van het spel. De videochat-functie bij een betalend acccount zorgt voor echte interactie met je medespelers en geeft je bijna het gevoel dat je samen rond de tafel zit.

 

Bijna. Toch heb ik er na enkele spellen alweer de brui aangegeven. Wat eenvoudige spellen met de kinderen en familie.  Twee keer Terra Mystica tegen K, leuk om het spel te leren kennen, te weinig om het ook goed te begrijpen. Een halfslachtige poging om Lewis & Clark te spelen, halfweg gestrand omdat ik er mijn hoofd niet bij kon houden met een beurt per dag. Eén keer in real time Race for the Galaxy tegen een nobele onbekende. Geen video- of andere chat in dit spel: op goed een kwartiertje tijd werd ik koudweg ingemaakt en was mijn tegenstrever lost in space. Het voelde alsof ik tegen de computer gespeeld had en de AI iets te moeilijk ingesteld had.

 

Ik ga het daar bij laten, denk ik, en de dagen aftellen tot we weer rond de tafel een spel kunnen spelen. Met daarna tijd voor wat (besef ik nu) voor mij misschien wel het leukste deel van de hele avond is: de nabespreking. De winnaar proficiat wensen en horen wat de medespelers vonden. Terugblikken waar het spel in een beslissende plooi viel en plannen hoe je het de volgende keer anders zou aanpakken. Iedereen rond de tafel die uitlegt wat en waarom. “Want ik dacht dat jij…“, “Ik wist dat hij zo en zo en dat jij niet anders kon dan…“, “Ik hoopte dat ik vóór haar ging kunnen…”

 

Ik ben benieuwd wat fase 3 in het afbouwen van de lockdown, na 8 juni, te zeggen zal hebben over de organisatie van spellenavonden. Neven en nichtjes blijven in afwachting steeds welkom voor een oline partijtje Skribbl.